ریشه های زبان ژاپنی از موضوعات داغ بحث در میان محققان زبانشناسی است. در نگاه اول ، ممکن است به نظر برسد که ژاپنی به نوعی از چینی گرفته شده است: بالاخره مگر نه این است که سیستم نگارشی مشابهی دارند؟ نه کاملا! در این مقاله ، به سیستم نوشتار، دستور زبان و تفاوت تلفظ های زبان چینی و ژاپنی می پردازیم و مشکلاتی که هر یک از آنها برای زبان آموزان ایجاد می کنند را بررسی می کنیم.
وجوه مشترک عمده میان زبان چینی و ژاپنی
تنها وجه مشترک عمده میان زبانهای ژاپنی و چینی، سیستم نگارشی مشترک آنهاست که ژاپنی ها در قرن ۳ میلادی اقتباس نموده اند. پیش از این، ژاپنی شکل مکتوب نداشت. اقتباس از حروف کانجی چینی (کاراکترهای زبان چینی که در زبان مبداء به آنها Hanzi گفته می شود) سبب شد که برخی واژگان وام گرفته از چینی نیز به ژاپنی وارد شود.
همچنین لازم به ذکر است که نفوذ فرهنگی چین، فرهنگ ژاپن را نیز تا حدی تحت تاثیر قرار داده و شکل داده است. به گفته رابرت آکسمن از دانشگاه کلمبیا ، “ژاپنی ها آگاهانه و عمدا وام می گیرند – در این مورد از چین. سپس یک سنتز فرهنگی ایجاد می کنند که منحصرا ژاپنی است. ”
آیا زبان چینی و ژاپنی سیستم نگارشی مشترکی دارند؟
اکثر کاراکتر های چینی یک مؤلفه معنایی (که رادیکال هم گفته می شود) و یک مؤلفه آوایی دارند. رادیکال معنای یک کاراکتر را نشان می دهد، در حالی که مؤلفه آوایی نماینده تلفظ خاص آن می باشد.
شاید ژاپنی ها نظام نوشتاری خود را از زبان چینی گرفته باشند. اما تفاوت های گرامری و واژگان مربوط به لغات زبان چینی و ژاپنی به قدری عمیق است که ژاپنی ها را مجبور کرد کاراکترها را نه تنها به لحاظ معنایی بلکه از نظر آوایی نیز اقتباس و اداره کنند.
همچنین شایان ذکر است که کاراکتر های هانزی معنایی برابر با “معادلهای” کانجی خود ندارند.
هیراکانا (Hiragana ) و کاتاکانا (Katakana)، دو سیستم نگارشی ژاپنی متکی بر چینی که زبان ژاپنی از آن استفاده می کند، محصولات کاملاً واضحی از نیاز به اقتباس از چینی در زبان ژاپنی هستند. پس از مطالعه آنها می بینیم که چگونه آواشناسی وسیله ای برای اقتباس از سیستم نگارش چینی در ژاپنی بود. هیراکانا و کاتاکانا به آن معنا که ما در غرب فکر می کنیم سیستم نگارشی نیستند. در واقع الفبا نیستند ، بلکه واحدهای سیلابی هستند، یعنی سیستم مبتنی بر هجا (سیلاب) و نه اصوات مجزا و منفک از یکدیگر که در اکثر زبانها می بینیم.
زبانها همیشه تکامل می یابند. گاهی اوقات این روند در اختیار گویندگان آن زبان (کسانی که با صحبت می کنند) قرار می گیرد و بعضی اوقات دولت ها در این امر مداخله می کنند.
از دهه ۵۰ میلادی به بعد ، دولت چین تلاش کرد تا فرم نوشتاری زبان چینی را ساده و استاندارد کند. محصول همان چیزی است که ما اکنون به عنوان چینی ساده شده (Simplified Chinese) می شناسیم.
کاراکترهای چینی سنتی به طور رسمی در هنگ کنگ ، ماکائو و تایوان استفاده می شوند. جوامع پراکنده جینی زبان نیز این سیستم نوشتاری را ترجیح می دهند.
اما ژاپن فرآیند ساده سازی خاص خود را داشت که در سال ۱۹۴۶ ، با انتشار Tōyō kanji ، که فهرستی از کاراکتر های ساده شده است به اوج خود رسید.
دستور زبان زبانهای چینی و ژاپنی
زبان چینی و ژاپنی ساختارهای جملات مختلفی دارند. در حالی که ژاپنی یک زبان SOV ( فاعل- مفعول- فعل) است ، چینی SVO (فاعل-فعل-مفعول) است. دستور زبان ژاپنی اغلب پیچیده تر از همتای چینی خود است. به عنوان مثال ، در ژاپنی ، افعال و صفت ها اغلب با یکدیگر ترکیب می شوند. و در حالی که چینی مزدوج (ادوات ربط) ندارد ، ژاپنی دارد. خوشبختانه برای زبان آموزان، زبان ژاپنی اوات ربط یکسانی برای همه فاعل ها و افعال بی قاعده بسیار کمی دارد. اشکال ساده افعال در ژاپنی همیشه به u ختم می شوند.
تفاوت تلفظ در زبان ژاپنی و چینی
در زبانهای تونال ، معنی کلمات بسته به “تکیه گام صوتی” شما تغییر می کند، یعنی ان هجایی که روی آن تأکید می کنید. تون ها یکی از سخت ترین جنبه های زبان چینی برای یادگیری است. در حالی که ماندارین چهار تون دارد ، تعداد آنها برای لهجه چینی شهرک Lukang در تایوان هشت تاست.
ژاپنی یک زبان تونال (لحنی) است. به عنوان مثال ، کلمه hashi بسته به نحوه تلفظ اش، می تواند به معنای “چوبهای کوچک غذاخوری چینی” یا “پل” باشد. اما لحنهای ژاپنی به همان تعداد لحن ها در گویش های چینی زیاد نیستند ، و به راحتی در فرم های نوشتاری از طریق کانجی های مختلف قابل تشخیص هستند.
هاشی (به معنی “چوب های غذاخوری چینی”) را می توان از طریق این لوگو گرام مشخص بیان کرد: 箸. و هاشی (به معنی “پل”) را می توان از طریق این لوگوگرام مشخص بیان کرد: 橋
کانجی و هانزی بسیار متفاوت تلفظ می شوند. از طرف دیگر، چندین کاراکتر کانجی هستند که دو تلفظ برای آنها امکانپذیر است، که تلفظ صحیح ژاپنی را دشواری خاصی می بخشد.
تمام متون ژاپنی را می توان به دو صورت مطالعه کرد: اونیومی ، برگرفته از تلفظ چینی ، و کونومی ، قرائت اصلی و بومی ژاپنی. بسته به اینکه کدام کاراکترهای کانجی در یک متن حضور داشته باشند ، تلفظ مناسب می تواند آنقدر تغییر کند که خواندن آنها با صدای بلند حتی برای بومیان ژاپن بسیار دشوار باشد.
نتیجه گیری
سیستم های نوشتاری ژاپنی و چینی برای زبان آموزان کمی دلهره آور به نظر می رسد – که اغلب سبب می شود زبان آموزان تا حد زیادی بر رامجی و پینیین تکیه کنند. و مزدوج های ژاپنی برای انگلیسی زبانان می تواند دلهره آور به نظر برسد. اما چالش برانگیزترین بخش ژاپنی و چینی ممکن است یادگیری تلفظ صحیح باشد.
در حالی که لحن ها شاید مشکل پیچیده ترین بخش یادگیری زبان چینی ها باشد، برخی از زبان آموزانی که پس از یادگیری زبان ژاپنی به زبان چینی پرداخته اند، به این امر توجه کرده اند که احتمال قرائت های مختلف به زبان ژاپنی به مراتب مشکل تر از لحن های چینی است. هر دو زبان پر از ظرافت هستند و عدت کردن به آنها زمانبر است. اما درست در همین جاست که زیبایی آنها قرار دارد.
و با توجه به همین ظرافت ها، اگر نیاز به برقراری ارتباط با کسی که زبان مادری اش ژاپنی یا چینی است داشته باشیم، باید جای خیلی کمی به شانس بدهیم.
اگر به دنبال خدمات ترجمه زبان چینی و ژاپنی هستید، ایده آل آنست که به یک زبان شناس بومی چینی یا ژاپنی یا یک مترجم حرفه ای خارجی که تجربه روزمره زندگی واقعی با استفاده زبان مورد نظرتان را داشته باشد حساب کنید.
برای انجام خدمات ترجمه از قبیل پارافریز مقاله ، ویرایش نیتیو ، بازنویسی مقاله ، ترجمه کاتالوگ ، ترجمه مقاله و … با ایرنتکام اولین سایت ترجمه ایران تماس بگیرید.
